Jos (10 jaar) schommelt verveeld wat heen en weer in een hangstoel onder de veranda. Hij hoort Angelique (13 jaar) luidkeels mopperen en vraagt haar: “Wil je naar een groep ofzo?” Angelique draait met haar ogen en concludeert: “Alles is beter dan hier!” Jos zegt geërgerd: “Je weet écht niet waar je over praat!” Voordat Jos bij ons in het gezinshuis kwam wonen, verbleef hij in een residentiële instelling. Een klinische behandelgroep waar hij nooit meer naar terug wil en dat steekt hij niet onder stoelen of banken. Angelique bitst terug: “Net alsof jij het zo naar je zin hebt hier!”

Jos zit niet meer zo ontspannen in de hangstoel, maar laat zich niet uit het veld slaan: “De eerste paar dagen in een groep is het nieuw en houd je het vast wel vol, maar daarna zal de lol er al snel af zijn.” Angelique vervolgt persoonlijk: “Pffffffft, hoe zit het dan met je moeder? Je wilt toch zo graag bij haar wonen?” Jos stopt even met schommelen en zegt dan onthullend: “Ja, dat is waar. Maar misschien werkt dat wel precies hetzelfde?! De eerste paar dagen is het nieuw en houd ik het vast wel vol, maar daarna kom ik er waarschijnlijk achter waarom ik bij Kees en Gerdien woon.”

Nadenkend schommelt Jos verder. Mijn hart slaat een slag over door deze verwarmende levenswijsheid. Deze waardevolle conversatie moet ik onthouden! In het heetst van een loyaliteitsstrijd kan ook Jos een moment krijgen, waarin hij zijn eigen openbaring nog eens broodnodig zal kunnen hebben.