Net voor de avondschemering stappen twee agenten in stoere uniformen binnen met een wegkwijnende bedremmelde Jos (12) in gescheurde jas. ‘Hij zat onder een viaduct. Naar eigen zeggen al sinds één uur, dus houd hem goed in de gaten of hij geen onderkoelingsverschijnselen heeft.’ Jos kijkt naar de punten van zijn schoenen. Ik zie zijn warrige kroeskop en stel me een nog chaotischere warboel onder zijn haardos voor. Het kan niet anders: in het weglopen van alles en iedereen, is hij ook zichzelf kwijtgeraakt. Ik knijp Jos zachtjes in zijn wang en sommeer hem vriendelijk om een warme douche te nemen.

Even later zit hij in een hoekje van de bank. Stil en terneergeslagen. Zichzelf afgeschermd met een dikke deken en een gloeiende kruik.

‘Jos?’

‘Nee, kap met je <%*&vragen!’

Het feit dat hij blijft zitten, is voor mij reden om door te gaan met praten.

‘Stel dat Joy (4) niet lekker in haar vel zou zitten. Bang voor het onbekende wat komen gaat, loopt ze op je af. Ze pakt je hand en met grote ogen kijkt ze je aan. Je ziet dat haar lip trilt. Wat doe je dan?’

Jos fronst niet begrijpend: ‘Een knuffel geven natuurlijk!’

‘Waarom?’

‘Duh, omdat ze dan kalmeert.’

‘Dus de grote Jos kan de kleine Joy helpen op zo’n moment. Wat goed!’

Jos haalt zijn schouders op.

‘Wat heb jij nu nodig?’

‘Niks!’

‘En wat als de grote Kees de kleine Jos ziet lijden? Bang ziet zijn voor het onbekende?’

‘Dat kan toch niet Gerdien?!’

‘Want?’

‘Ik moet dit zélf oplossen! Niemand hoeft mij te helpen! Onmogelijk na alles wat ik heb geflikt!’

Ik slik een traan weg vanwege zijn zelfhaat en de felle strijd die ontvlamt in hem.

‘Jos. Kees was ongerust vanmiddag, omdat je kwijt was. Hij heeft kalmering nodig.’

Even scannen Jos’ ogen het gezicht van Kees.

‘Wil je hem een knuffel geven? Nu?’

Jos slaat grommend de deken aan de kant en staat op. In de omarming van Kees laat hij een haperende zucht ontsnappen. Plots wrikt hij zich los en gaat weer zitten. Er schittert een traan in het hoekje van zijn oog. Eindelijk, hij begint zichzelf terug te vinden.

Tekstschrijver Gerdien Rietveld is moeder van Jack (14) en Joy (4) en stiefmoeder van vier zoons. Samen met haar man runt ze een gezinshuis waar Eunice (18), Angelique (16) en Jos (12) wonen.*

*De namen van de gezinshuiskinderen zijn gefingeerd.

Fotografie: Stephan van Berkel