Onverbiddelijk zit Jos (11 jaar) voor me. Onderuitgezakt op een stoel. Armen over elkaar. Stellig overtuigd dat hij geen dreigement richting een klasgenoot heeft uitgesproken. Ik twijfel. Laat ik hem gaan omdat ik te weinig bewijslast heb? Ik ben er niet bij geweest, maar zijn juf heeft me niet voor niets gebeld. Een minuscule spierspanning rond zijn mondhoek lijkt even uitkomst te bieden, maar die verdwijnt snel weer in een boze grimas.

“Jos, ik moet hier even over nadenken. Ga naar je kamer. Ik ben over vijf minuten bij je." Mopperend loopt hij naar boven. Ik besluit hem een lesje te leren. Overmoedig draaf ik hem achterna. Ik vertel Jos – zoetekauw in hart en nieren – dat ik hem net een heerlijke kwarktaart vind. Hij fronst zijn wenkbrauwen. “Jij bent een hele taart die je op kunt delen in taartpuntjes. Er zijn puntjes met wat extra's zoals een kers of aardbei, omdat je goed bent in voetbal bijvoorbeeld. Alleen er is één piepklein taartpuntje waar leugenzand over is gestrooid. Mensen die ‘sorry zeggen’ lastig vinden, denken dat door dat ene taartpuntje de hele taart de prullenbak in moet. Daarom durven ze niet toe te geven dat er leugenzand op dat ieniemienie-taartpuntje zit.”