Bij Gerdien
Ik wil je niet langer mama noemen
Eunice (17 jaar) hangt tegen het aanrecht aan terwijl ik in een pan pastasaus roer. Ze is stil en wikkelt een plukje haar rond d’r vinger. Ze heeft vast iets op haar lever. Ik roer en wacht. En jawel, ze steekt van wal: ‘Ik heb goed nagedacht en een besluit genomen. Ik wil je niet langer mama noemen.’ Ze kijkt me onderzoekend aan. Ik roer, glimlach en zeg: ‘Oké, welke gedachten horen bij dat besluit?’
Mijn gedachten maken een tijdsprongetje naar veertien jaar geleden. Ik herinner me de 3-jarige Eunice nog zo goed. Ze kwam huppelend op me af toen ik op de bank zat. Een spring-in-‘t-veld die de moeite nam om even stil te staan. Om even haar hand op mijn knie te leggen. Om me even met grote bruine kijkers vragend aan te kijken. Te serieus voor haar leeftijd stelde ze een vraag: ‘Wil jij mijn mama zijn?’
"Je mag gewoon blijven wie je bent en voor me zorgen zoals je doet, maar ik heb al een mama."
Ik herinner me mezelf. Hoe de wereld opeens stil leek te staan. Hoe mijn hand door haar krullenbos heen woelde. Hoe mijn ogen haar antwoordend aankeken. En ik dapper opgejaagd door een adrenalinestoot in mijn hartkamers antwoordde: ‘Ja, ik wil voor je zorgen!’ Sinds dat moment noemt ze me ‘mama’.
En vandaag zegt ze: ‘Het is eigenlijk gewoon niet zo handig dat ik je ‘mama’ noem. Je mag gewoon blijven wie je bent en voor me zorgen zoals je doet, maar ik heb al een mama.’ Ik gloei van trots! De originele navelstreng is erkend en daarnaast mag ik blijven bestaan.
Tekstschrijver Gerdien Rietveld is moeder van Jack (12) en Joy (3) en stiefmoeder van vier zoons. Samen met haar man runt ze een gezinshuis waar Eunice (17), Angelique (15) en Jos (11) wonen*.
*De namen van de gezinshuiskinderen zijn gefingeerd.
Fotografie: Stephan van Berkel