“Moet je dat wel doen?” Bedenkelijk keek de speciaal-basisonderwijs-meester me aan. Ik probeerde hem te overtuigen dat Jos (12) aangemeld kon worden voor het regulier voortgezet onderwijs. ‘De overstap van basis- naar voortgezet onderwijs is al groot, en jij denkt dat hij ook van speciaal naar regulier kan?’ Ik knikte: ‘Soms moet je in geloof een pad durven plaveien. En onderschat de kracht van het gewone leven niet!’ Mijn oksels klotsten bij deze opmerking richting een zwaargewicht in specialisatie, maar het boeide me niet. De dagen onder zijn regime waren geteld.

Het voortgezet onderwijs kwam in zicht. Regulier. Ondanks de eerdergenoemde twijfel was de overdracht vanuit het basisonderwijs warm. Uit zorg werden er figuurlijk al wat kussens neergelegd om de landing van Jos zo zacht mogelijk te maken. Op zoek naar veiligheid schudde Jos in de eerste schoolweken de kussens flink op. Dat was voor menigeen intens dus er volgde een gesprek met alle betrokken volwassenen. Ik voelde me opnieuw pleitbezorger. De zorgcoördinator stond aan mijn kant en legde uit dat fietsen met een slag in het wiel door het leed van vroeger helemaal niet zo simpel is. Ook had ze op Jos’ bagagedrager de flink gevulde rugzak met verdriet en teleurstelling al ontdekt. We spraken af dat we nauw contact met elkaar zouden onderhouden. Zeker wanneer er een rukje aan zijn stuur nodig was. Bemoedigend liet zijn persoonlijk begeleidster nadien nog even weten: ‘Ik snap zo goed dat je deze kans wilde voor hem!’

De mooiste conclusie kwam deze week van Jos zelf die ’s avonds in bed voldaan terugblikte op zijn schooldag: ‘Ik kan het gewoon!’

Tekstschrijver Gerdien Rietveld is moeder van Jack (13) en Joy (3) en stiefmoeder van vier zoons. Samen met haar man runt ze een gezinshuis waar Eunice (18), Angelique (15) en Jos (12) wonen.*

*De namen van de gezinshuiskinderen zijn gefingeerd.

Fotografie: Stephan van Berkel