Wie is de vrouw die de confronterende realiteit van diverse problematieken in de jeugdhulpverlening aan de kaak durft te stellen in lovenswaardige young adult-boeken? Wat drijft haar om over heftige onderwerpen te schrijven? En hoe ontstaat zo’n boek eigenlijk? Met een vierde boek voor jongvolwassenen in het vooruitzicht is het tijd om een podium te geven aan schrijfster Jacodine van de Velde.

“Ik had nooit de wens een boek te schrijven, maar kreeg voor mijn eerste boek inspiratie door de strijd die jongeren met een eetstoornis dagelijks leveren. In mijn functie als orthopedagoog was ik (deels) getuige van de impact en besloot om de onzichtbare strijd in hun hoofd te beschrijven. Tijdens het schrijfproces ontvouwde het verhaal zich gaandeweg en kwamen de karakters steeds meer tot leven. Toen het begin er eenmaal was, bedacht ik dat ik er ‘iets mee wilde’, in de hoop dat het meer begrip zou opleveren voor mensen die lijden aan een eetstoornis.” De wens van Jacobine kwam uit toen ze in juli 2020 debuteerde bij uitgeverij Clavis met Wat je zegt zie je zelf. In maart 2021 verscheen De stilte zegt genoeg, een boek over omgaan met rouw en verlies. En in oktober 2021 voegde ze Steen voor steen toe. “Het zijn hoopgevende boeken geworden. Mijn doel is om bepaalde onderwerpen uit de taboesfeer te halen en begrip te creëren. Over de drang tot zelfbeschadiging is bijvoorbeeld veel onbegrip en dat is waarom ik Steen voor steen heb geschreven. Ik vind het belangrijk dat lezers gaan begrijpen dat er veel meer achter zelfbeschadiging zit dan je zou denken. De balans tussen dit wel noemen, maar niet als trigger te laten werken, was heel spannend.”

- Opa van Iris op pagina 164 in Steen voor steen

Steen voor steen gaat ook over jezelf afsluiten en jezelf openstellen. Over muren opbouwen en muren afbreken. Waarom heb je daarbij gekozen voor een pleegzorgsituatie?

“Ik had een cliënt waar ik een heel goeie band mee heb. Ik heb nog steeds contact met haar. Op haar 17e had zij een écht thuis nodig. Met inmenging van mij is er een pleeggezin gezocht en gevonden. Dat er in het pleeggezin voor haar werd gezorgd was fijn, maar ook heel ingewikkeld. En zo is personage Iris geboren. Ze houdt mensen op afstand en vertrouwt ze niet. Wat dat meisje ook zei: ‘Als ik zeg dat ik in een pleeggezin woon, dan word ík als probleemkind gezien terwijl mijn ouders degenen zijn die niet voor me kunnen zorgen.’ Ze was dus al slachtoffer van haar opvoedingssituatie en dan kreeg ze ook dit stempel er nog bovenop. Ik vond het een heel belangrijk onderwerp om aandacht te geven.”

“Om naast de kennis vanuit het werkveld nog meer achtergrondinformatie te verzamelen, heb ik een beroep mogen doen op verschillende mensen: pleegkinderen, pleegouders en pleegzorgbegeleiders. Alle research is nodig, want het verhaal moet kloppen. Zo heb ik bij een vriendin meegemaakt hoe ingewikkeld het kan zijn toen ze het contact met haar ouders verbrak omdat het beter voor haar was. Maar toen een cliënt van mij er bewust voor koos om afstand te nemen van haar ouders, moest ik ook als hulpverlener een proces doormaken om te accepteren dat het voor haar beter was. Mijn cliënt gaf aan: ‘Ik wil ze niet meer zien. Als ik één vinger geef, sleuren ze me aan mijn arm weer terug.’ Als hulpverlener dacht ik juist aan contactherstel. Het was een mooi proces om samen te concluderen: Soms zijn ouders gewoon niet goed voor je en waarom zou je dan niet voor jezelf mogen kiezen?”