Als ik denk aan levend verlies, levenslange rouw volgens rouwdeskundige Manu Keirse, gaan mijn gedachten uit naar de ouders van de kinderen die in ons gezin wonen. Aan de ouders van al die kinderen die een plekje hebben gekregen binnen jeugdzorg. Vanuit de BIJ ONS vonden we het dan ook belangrijk om met een ervaringsdeskundige ouder te spreken over wat een uithuisplaatsing met je doet als ouder. Dankbaar ben ik dat ervaringsdeskundige Marlene Venant een kwetsbaar gesprek met mij hierover wilde voeren. Hoe is het om als (biologische) ouder te maken te krijgen met een uithuisplaatsing? Hoe is het om thuis te zijn, terwijl je kinderen niet bij je mogen wonen?

Pas na vier weken zag ik ze opnieuw De kinderen van Marlene zijn nu 16 en 13 jaar. Toen de kinderen jong waren, kwam het gezin in zwaar weer terecht. Door verlieservaringen, verdriet en ziekte ging het niet goed met Marlene en haar man. Zij gingen hier allebei op hun eigen manier mee om en er ontstonden onveilige situaties in huis voor de kinderen. Daarnaast zorgden de problematiek van Marlene en de zorgen hierover, dat de kinderen bepaalde gedragingen op school lieten zien. Marlene vertelt: “Uiteindelijk zijn er ook een aantal situaties geweest waarbij politie betrokken is geraakt. Veilig Thuis kwam toen in beeld. De piketrechter heeft toen besloten om de kinderen per direct uit huis te plaatsen. De dag van de uithuisplaatsing kwam de politie bij ons, terwijl de kinderen buiten speelden. Ik heb die nacht huilend in de kamers van de kinderen gestaan. Pas vier weken later heb ik ze voor het eerst weer gezien.”

Mijn dieptepunt Na deze traumatische uithuisplaatsing, ging het niet goed met Marlene: “Ik had niks meer om voor te zorgen. De kinderen hielden me op de been. Zij waren de reden dat ik mijn bed uitkwam. De uithuisplaatsing zorgde dat dit allemaal wegviel. Ik zakte dieper weg in mijn problemen en de verkeerde manier waarop ik hiermee omging. Het werd mijn dieptepunt.” Verliestherapeut Josje Geerse zegt: “Gevoelens van schuld, angst en schaamte zijn heel gebruikelijk.” Ook Marlene vertelt hoe beoordeeld ze zich voelde: “Mensen zagen mij als degene die niet goed geweest was voor haar kinderen. Familie, mensen in de buurt, iedereen keek me met de nek aan. Ik durfde niet meer via de voordeur naar buiten.” En dat terwijl Marlene eigenlijk iemand nodig had die met empathie naast haar zou gaan staan.

Schaamte Het eerste contact met de kinderen was een begeleid bezoek op kantoor van de jeugdbescherming. Marlene: “Mijn kinderen kwamen mét de gezinshuisouders binnen denderen, terwijl ik had gevraagd of we eerst alleen de kinderen konden zien en pas daarna zouden kennsimaken. Je voelt de schaamte naar je kinderen, er zijn veel emoties en je voelt je zó bekeken op zo’n moment.” Na het bezoek volgde er een gesprek met de gezinshuisouders, maar ook dat ging niet goed. Marlene: “Wij zaten nog vol in de emotie en de gezinshuisouders zaten in de rol van deskundige. We moesten direct verantwoorden waarom onze kinderen ADHD-medicatie kregen, omdat zij dat niet nodig vonden. Wij dachten alleen maar: Moet dit nú?” Op de vraag hoe het gesprek anders had kunnen verlopen, geeft Marlene aan dat het belangrijk is om met elkaar in gesprek te gaan van mens tot mens: “Heb begrip voor de emoties van de ouder, want ondanks dat ze dingen niet goed hebben gedaan, hebben ze ook veel verdriet om hun kinderen. Stel ook vragen aan ouders; wat maakt dat het zo is gegaan? Wees niet beoordelend, maar neem ze serieus. Dit kan veel weerstand voorkomen.”